"Čudo u Jabnelu" – ili neka stari Bog ustupi mjesto novom

Abstract

U tekstu, koji je dio magistarskoga rada De(kon)strukcija mita u Pekićevom Vremenu čuda, autor analizira pripovijet­ku Čudo u Jabnelu kao izdvojen tekst, ali i kao element šire­ga sistema organizacije, pri čemu se Vreme čuda može tumačiti kao zaokružena cjelina. Tumačenje je izvršeno kombinovanom introspektivnom metodom, s posebnim akcentom na teorijska saznanja naratologije i semiotike. Čudo u Jabnelu prvenstveno služi kao dokaz novih aspekata Isusovih nadnaravnih moći, pri čemu je problemsko težište teksta, kao i u ostalim narativima knjige, usmjereno na ispitivanje same svrhe Isusovih čudotvor­stava i posljedica koje ona nose po njihove trpioce. Posmatra­no u širem okviru knjige kao cjeline, Čudo u Jabnelu definiše i uspostavlja klasifikaciono polje ne samo Isusa Hrista kao cen­tralnoga lika djela, već i opštega svijeta koji kao Spasilac treba da promijeni. Sve podjele na kojima je rekonstruisana biblijska dijegeza Čuda u Jabnelu pokazaće se kao dogmatski nametnute, dok pojedinačna postojanja u odnosu na njih gube i elementarni značaj.